შემოდგომა აშუქებს ჩემს უგუნებობას,

ბებერ მასხარას აღვიძებს ჩემში.

მე არც იმდენად წმინდანი ვარ -

ანგელოზებს გავეფარფატო,

და არც იმდენად ცოდვილი ვარ -

ბნელ ორმოში თავჩაყოფილს

ცხელი კუპრი მიწვავდეს თვალებს.

თუმცა ხიფათი

ჩემი ნაკვალევის სურნელია,

ასე ტკბილად რომ მასულელებს,

თავის ნატიფ ტალღებზე მხვეწავს

და მაცეკვებს უფსკრულის პირას.

შემოდგომის პირველ საღამოს

სარკეში ვცდილობ

საკუთარი თავის დამალვას.