ოდეს უფალმა განხვნა ბჭენი ნათელხილვათა

და ქმნა სამყარო, შემოავლო ოქროს არშია,

იუპიტერი უფრო სათნოდ გამოარჩია,

ვიდრე მარსი და მისმა შუქმაც ირგვლივ ინათა.

საღვთო წერილი განადიდა, მერე წინათაც

დახსნა საკვრელნი, ვინც ცოდვათა ტყვეობაშია,

აწ სათხეველიც იოანეს სადღაც დაშლია,

ის და პეტრე ხომ ერთად შერთო ზეშთა ბინადართ.

ხოლო წყალობა სხვას ერგუნა, რომის ჯინაზე, -

იქ, სადაც გაჩნდა ეს ღვთაება, ზეცის თანახმად,

მას განგებისგან შეეწია მადლი დიადი.

დიახ! ბუნებამ მოწყალების უბე განახვნა,

იშვა, მზე იშვა, ზეციური, როგორც სინაზე

და მის სითბოს ვდევ, რომ არ მომწვდეს ღამის წყვდიადი.