საკუთარივე სიწრფელის რწმენით,

თავაწეულად და გამართულად,

ყოველ ფენისთვის გასაგებ ენით,

მე ვლაპაროკობ ლექსებს ქართულად.

და იმაზე ვწერ მაწუხებს რაც დღეს,

ვხვეტავ რა ენით არსებულ ნაგავს.

იმათზე ვინც ჩვენ ქვეყანას არცხვენს,

და ადამიანს საერთოდ არ გავს.

ვიცოდებ მშივრებს და ვამხელ მაძღრებს,

ანომალიებს არსებულს ამგვარს,

ლექსიც მიღებულ შტამპებს რომ არღვევს,

ჩემი ცხოვრების წააგავს თარგმანს,

ნერვი მეშლება საშინლად რაზეც,

ან ეჭვის ჭია ტვინს რაზეც მიღრღნის,

ვეღარ ვკითხულობ რადგანაც გაზეთს,

შიგ რო ვერ ვხედავ ნატამალს სიღრმის.

თუმც მეფიქრება ბევრ რამე სხვაზეც,

და ბევრი ფიქრი გონებას მიღლის,

ვეღარ შევეშვი ოცნებას ზღვაზეც,

და ტრასას ვეღარ გავცილდი დიღმის.