დევს თეთრი ნიჟარა მცხუნვარე სილაში,

მეტად საამო ჟუჟუნს გამოსცემს...

შეყუჟული ვარ ამ ნიჟარაში

შეგუებული ვიწრო სამოსელს.

ვიცი, აქ მალე ვერ დავეტევეი,

ნიჟარის კედლებს წალეკავს ღელვა,

ვიდრე ვიგრძნობდე მარგალიტების

მაძიებელთა დაბუჟულ ხელებს...

თრთის მირაჟივით საკანი თეთრი

ხვალინდელი დღის ფიქრი და საშო,

სიცხადეში რომ ვთავსდებით ერთად,

გამოსცემს ჟუჟუნს ვით სათამაშო.

რაც გვაახლოებს და რაც გვაშორებს,

მართავს აქ რაღაც შეუცნობელი -

უმნიშვნელოს თუ ფიქრებს მაჟორულს

თვით დირიჟორის გრძნეული ხელი.

აქ შემოდიან საგნის ხატებით,

მზის უკმარობით გადმოჟურულნი,

ჯგუფდებიან ვით ორკესტრანტები

და მწყობრად ქმნიან ერთიან ჟუჟუნს.

ჭიანჭველების მჭერმეტყველებით

ფაციფუცობენ და ერთი წამით -

მარადისობა დატყვევებული

ბერდება, როგორც ასაკი წყნარი.

ნიჟარა მოჰგავს დიდ სათამაშოს

მეტად საამო ჟუჟუნს გამოსცემს

და მყუდროების გრილ სავანეში

უსაზღვროება იცვლის სამოსელს.