დილას ავდექი

 კვლავ შენზე ფიქრით,

 მთის ორწოხებზე

 ნისლები წვიმდა…

 მიწას დაეცა

 პირველი ფიფქი

 შენსავით თეთრი,

 შენსავით წმინდა.

 ციდან ბროლივით

 რომ იფრქვეოდა,

 მსურდა მეკოცნა,

 დამეტკბო სუნთქვა…

 მე რა ვიცოდი

 თუ იქნებოდა,

 შენსავით ცივი,

 შენსავით გულქვა.

 ეზოში ალვა

 ებრძოდა ქარბუქს,

 მეც ამ დათოვლილ

 ალვის ხეს ვგავდი…

 თმას მითეთრებდა,

 ჯერ ახალგაზრდულს,

 პირველი თოვლი

 და შენზე დარდი.