გახსოვს, მაცდურო, შენ ის საღამო,

ის მოკაზმული უცხო ქვეყანა,

ცრემლი და ფიცი სალხენ-საამო

და სიყვარულის ციური ნანა?

გახსოვს-ვისხედით მდინარის პირად,

შორს, შორს ცის კიდეს მივჩერებოდით,

სიყვარულს ვრაცხდით სინორჩის გმირად,

მხოლოდ ტრფობაში სიამეს ვგრძნობდით?

გახსოვს-გვირგვინსა სანატრს გვიწნავდნენ

დამავალი მზის ცელქი სხივები,

სიყვარულზედა ზვირთნი გვიმღერდნენ

და ბანს აძლევდნენ გულის სიმები?

გახსოვს-ნიავი ცელქი და გრილი

მეცილებოდა მე შენსა ალერსს,

ბულბული სტვენდა გრძნობით აღვსილი,

ვარდად იმჩნევდა შენს ტურფა ღაწვებს!

შენც იმღეროდი!... შენსა გამგონეს

უსულო ქვებსაც კი ატყვევებდი,

მატებდი სულის, გულის ძალ-ღონეს

და გრძნობათ წყაროს მისალბუნებდი?...

ტრფობისა ხარკად მომიძღვენ ვარდი…

“გმადლობ”- ვერ გითხარ: ენა დამება...

ოჰ, რანაირად იმ დროს მიყვარდი,

ჩემო სიცოცხლევ, ჩემო ღვთაებავ?...

ახლა? ოჰ, ახლა?.. ღმერთს გეფიცები

ხან და ხან შხამად გარდვიქცე მინდა;

მინდა მოვიმხრო ბელზებულები,

მაცდური, შმაგი, თვით არაწმინდა;

შევიქნე ცეცხლი და საწამლავი,

მთელი მსოფლიოს დამდუღებელი,

შუბი, მახვილი შუბლ-გამგმირავი,

ღვთის-რისხვა, ქვეყნის ამტირებელი-

და შენ გაწამო!.. ეგ შენი სული

ყოველ წამს სიკვდილს რომ ნატრულობდეს,

ესხმოდეს კუპრი ადუღებული,

ხსნასა და შველას ვერსით ხედავდეს!...

ჩემთან პირ-შავო, ღმერთთან შემცოდე,

სცან ამ წამების, ტანჯვის ღირსი ხარ!..

მაგრამ რად არ გკლავ-გინდა იცოდე?-

ამ საბრალო გულს ძველებრ უყვარხარ!.