აქ ტირიფების თეთრი ფეხებით

აპრილმა ბევრჯერ გადაირბინა.

ეს მერამდენედ ყელზე მეხვევა

ჭალიკონი და ჭალა ბიბინა.

გადაირბინა ამ ბონდის ხიდით,

გადაირბინა ჩემმა ბავშვობამ

და მოგონებებს, ტანზე რომ ვიხდი,

არ უწერია მზეზე გაშრობა.

მწვანე ჭალიკონს სუნთქავს ხეობა

და ქარაფებზე ბონდი ქანაობს,

თითქოს ლამობდეს მასზე შეხტომას

მზე, ჰორიზონტი, ტყე და სანაო

აქედან მოსჩანს ზღვა და არყნარი,

სივრცე უჩარჩო, ცა უარშიო.

ქანაობს ბონდი, თითქოს მერყეობს,

მიწა არჩიოს, თუ ცა არჩიოს?

ვინც განიცადა სიმაღლის შიში,

მას არად უღირს ყოფნა ურისკოდ,

იმ სულზე უკეთ არავინ იცის,

სიმაღლე სიღრმეს როგორ გულისხმობს.

ო, ბონდის ხიდო, აქედან ვხედავ

გავლილი გზების სიგრძე-სიგანეს...

რომ დავბერდები, ამოვალ შენთან

და ბავშვობაში გადამიყვანე.