გამოჩნდა მიწა. შენთან ვარ თითქმის.

იღვიძებს მიწა და პერანგს იცვამს.

ეს ხომ თოვლია. მე წუთებს ვითვლი.

ნათურებს ანთებს და მორბის მიწა.

ოღონდ შენთანაც სინათლე ენთოს 

და ყველა სასჯელს უხმოდ ავიტან.

და აი, უკვე შენთან ვარ, ღმერთო,

ეს შენი ხმაა - როგორ? საიდან?

ამოდის მთვარე და ცალი თვალით

ჩემს ხელებს ზვერავს ჩუმად და მკაცრად,

მე კი ოთახში შემომყავს ძალით

და თავქვეშ გიდებ ბალიშის ნაცვლად.