როცა დარეკავს ჟამი სუსხის და ფოთოლცვენის,

როცა დაღლილნი ფერგადასულს ვფურცლავთ ბარათებს,

გავხედავთ წარსულს და უეცრად ბავშვობა ჩვენი

ჭაში ჩავარდნილ მთვარესავით შემოგვანათებს.

ჯერ არ წაშლილა სახსოვარი წამი არც ერთი,

მაგრამ იმ დღეთა მოგონებას ღრმად რომ ჩახედავ,

როგორც ვერცხლის ფულს ხმარებაში უღვთოდ გაცვეთილს

ძლივსღა ატყვია ანაბეჭდი ნაცნობ სახეთა.

ისიც გეყოფა, რაც სიმდიდრე შემოგრჩენია

რაც არ დაკარგე, რაც სულ გახსოვს, ის ხომ შენია!