როცა დარეკავს ჟამი სუსხის და ფოთოლცვენის, როცა დაღლილნი ფერგადასულს ვფურცლავთ ბარათებს, გავხედავთ წარსულს და უეცრად ბავშვობა ჩვენი ჭაში ჩავარდნილ მთვარესავით შემოგვანათებს.
მაგრამ იმ დღეთა მოგონებას ღრმად რომ ჩახედავ, როგორც ვერცხლის ფულს ხმარებაში უღვთოდ გაცვეთილს ძლივსღა ატყვია ანაბეჭდი ნაცნობ სახეთა.
რაც არ დაკარგე, რაც სულ გახსოვს, ის ხომ შენია! |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |