რამდენი ჩვენგან წასული კაცის

ვერ გადავიხდით ვერასდროს ამაგს,

მაგრამ ის ერთი სხვა იყო მაინც -

კაცი, რომელიც დააკლდა ქალაქს.

ჩვენ მას შორიდან ვიცნობდით მხოლოდ,

ვნატრობდით მასთან ქუჩაში გავლას,

მან კი გულები დაგვწყვიტა ბოლოს -

კაცმა, რომელიც დააკლდა ქალაქს.

მისი დაკარგვის მწარეა განცდა

(ვერ ამოვავსებთ ცარიელ ალაგს),

რადგან ვერც ერთი ვერ მივალთ მასთან -

კაცთან, რომელიც დააკლდა ქალაქს.

და ეხლა, როცა სუფრაზე, სადმე,

თვალს მოვკრავთ ღიმილს - ნაცნობს და ალალს,

წარმოგვიდგება ძვირფასი სახე

კაცის, რომელიც დააკლდა ქალაქს...

და თითქოს ვითვლით - ისევ და ისევ

გულში დაგროვილ სიკეთის მარაგს

და ღმერთს ვთხოვთ: ღმერთო, გვაცხოვრე ისე,

რომ ჩვენც ოდესმე დავაკლდეთ ქალაქს!

ეძღვნება: გიორგი შევგულიძეს