გულს ვიფიცებ, ლექსს არ დავწერ უგულოდ,

ჩემს მღვიმეში, ბგორგავ, როგორც მწირი, -

მე რა მიჭირს, სიყვარულით ვსულდგმულობ,

მე რა მეთქმის, ჩემი ცრემლით ვტირი.

ჩემი გზა მაქვს, ჩემი სამოგზაურო,

ჩემი ძმა მყავს და მყავს ჩემი მტერი, -

მე რა მიჭირს, ჩემს ენაზე ვსაუბრობ,

მე რა მეთქმის, ჩემს სიმღერას ვმღერი.

თეთრი სევდით გათლილი მაქვს ფანქრები,

და ჩემს ცაზე გაშლილი მაქვს ფრთები, -

მე რა მიჭირს, ჩემს მიწა-წყალს ვაკვდები,

მე რა მეთქმის, ყვავილებში ვჭკნები.

სულო ჩემო, ცისკრით გარემოცულო,

დღეებივით გათვლილი გვაქვს წლები, -

მე რა მიჭირს, ჩემს ტაძარში ვლოცულობ,

მე რა მეთქმის, ჩემს თბილისში ვრჩები.