ის ახლა უკვე არ დადის არსად,

აღარ გრძნობს დიდი დროის სიცხადეს,

შემოივლიან, ხანდახან მასთან

და როგორც წარსულს, მოიკითხავენ.

დაუტოვებენ ღიმილს და ყვავილს

მოგონება კი ისევ ცოცხლდება

და თეთრ ფინჯანზე ცივდება ჩაი,

როგორც დაკარგულ კაცზე ოცნება.

არავის რჩება იმედის კვალი,

დგას ჩაკეტილი წიგნის კარადა,

და მშვიდად ყვება მოხუცი ქალი,

ტკბილი ცხოვრების მწარე ბალადას.