ჩემი ფსალმუნით განათებულ ფოთლოვან ტყეში

განა, -

იმიტომ შევუშვირე მზის სიცილს პეშვი?

განა, - 

იმიტომ გადაიდგა ლანდები ბრუდე,

რომ მე ყიჟინით დამენგრია ჩიტების ბუდე?

განა, -

იმიტომ ავაოხრე სისხლი და, -

სისხლში, -

ის სიყვარული, შენ რომ ქვეყნის წამებით იშვი?

ნუთუ ამ სიზმარს, თვალგახელილს,

გართობა ერქვა,

და რაც გადარჩა, გაფრთხილების ზარივით რეკავს?

ნუთუ ამ ზარებს, -

დამსხვრეული მუსიკა ჰქვია

და ყველაფერი ცრუსარეცლის ცდუნებას მიაქვს?..

და ვიდრე, -

ჩემი მარტოობის კარავთან მოთოვს,

მე მოვაგროვებ უნებლიეთ ჩამოყრილ ფოთოლს,

მოვუხმობ ჭინკებს, 

ტყის ფერიებს,

მშობლიურ ლანდებს,

დავანთებ ცეცხლს და მე იმ ცეცხლთან პირობას დავდებ,

რომ, -

არასოდეს არ ვახსენო სახელი შენი,

რომ, - 

შენ იქნები ამ ცეცხლივით უკანასკნელი,

მაგრამ, - 

მანამდე მიყვარხარ და შეუნდე ფოთოლს,

ვიდრე ამ ჩემი მარტოობის კარავთან მოთოვს.

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ზურაბ გორგილაძის პოეზია