თუ ადუღდები, კმარა ლოდინი, 

თორემ დღეები ჩუმად მიდიან, 

რამ დაგადუმა, გულო, ლოდივით, 

როცა ძარღვებში ცეცხლი მინთია.

ჩემი სიცოცხლის ფესვი მოგანდე, 

როგორც მთა ანდობს აპრილს ღიღილოს, 

ერთი ისეთი ლექსი მოვარდეს, 

რომ საქართველომ ჩაიღიღინოს.

მე სისხლად მომაქვს სიტყვა შენამდე, 

უთქმელი ლექსი გულის წყლულია 

და მეც სიმღერა ისე მწყურია, 

ვით ნადირობა მშიერ შევარდენს!