ქარი მოვარდა ყოვლის წარმტანი,

ვაითუ ჩაქრეს სულის სანთელი...

ნეტავ ეს გული რად გაგატანე,

სითბო ამდენი და ჟრუანტელი.

ჩალისფერ თმათა მიწყდა შრიალი,

მაინც შეხვედრის წუთებს სულ ველი

და ჩემში სევდის ლექსად წკრიალებ,

მუდამ ძვირფასი და სასურველი.

მთვარის საყურე ფოთლებში ბრწყინავს,

ისევ გეძახი, არ ჩანხარ ისევ...

ეს მარტოობის სიჩუმეს სცივა,

თუ ცის ნაღვლიან სიმღერას ვისმენ?