დალეწეს სალამურები 

მთაზე წასულმა მწყემსებმა: 

ეგ დეკეულის ცურები

ქალო, წყურვილით გევსება!

გულზე დამეცა ლოდივით:

ნატვრა, დარდი და წადილი,

გრძელია შენი ლოდინი

უმზეო წელიწადივით!

თვალის შეხედვა გიამა,

წელზე შეირხა ლატანი,

მკერდი გაგიღო ნიავმა -

სინზე დაყარა ატამი.

დამწიფდა ოქრო მტევნებით

რქა-ბუდუშური ჯაგანი,

შენს აჩრდილს ავედევნები

დაჭრილი მიჯნურთაგანი.

ველოფებოდი ირემსა,

შემხვდი დამფრთხალი კანჯარი,

ნეტავი მონადირესა,

რომელმაც დაგკრას ხანჯალი!

ტყეში გაგწიროს ტიალათ.

გზა აგირიოს ნაგეში;

მე შეგეყარო ტრფიალი -

შეგხვიო ვნების ბადეში.

ბაღი სავსე და ულევი

ნეტავი დამაკრეფინა!

ჩითით შემიკრა წყლულები -

შენ რომ გულიპირს გეფინა!

ვარდით შეკრულმა ბაგემა

ელვა მესროლა დილითა,

სიცოცხლის სიტკბო მაგემა

მაგ ლალ-მარჯანის მილითა! -

და მერე იყოს ალალი,

თუნდა შემახმეს მარჯვენა -

შენი კავი და დალალი

დაბლა გაშლილი მაჩვენა.