ქაშუეთის წინ

ლოთმა სანდრუამ

არაყის ფული

მთელ დღეს აგროვა,

მერე

დაუსხეს დიდ ჭიქაში და...

- ადამიანი მაინც მარტოა!

მიდგა კუთხეში

სიტყვის უთქმელად

და სავსე ჭიქას

ცოტა ადროვა,

მერე გადაკრა სულმოუთქმელად...

- ადამიანი

მაინც მარტოა!

ნუ მეკითხები

ასე რატოა:

ვინ - ვინ ჩაწიხლა,

ვინ - ვინ დატოვა,

როგორც კი ცოტას წაიფორხილებს

- ადამიანი,

უკვე მარტოა!

არ უნდა ამას

დიდი მიტინგი,

ჭკუათმყოფელმა,

ვინც კი სანდოა,

იცის, ყალბია ბევრის ტიკტიკი,

- ადამიანი

მაინც მარტოა!

მავანი ისევ ფეხს აბაკუნებს,

მავანი ისევ

მხოლოდ ღადოა,

დრო მაინც ყველას

კუთვნილს არგუნებს,

- ადამიანი

მაინც მარტოა!

ზოგს ნინო უყვარს,

ზოგს ქეთევანი,

ზოგისთვის გონჯიც ბრიჯიტ ბარდოა,

ვის დაფნა ერგო,

ვის სატევარი,

- ადამიანი

მაინც მარტოა!

ზოგს აიაზმა ასვეს, აპკურეს,

ზოგს დავიწყების

თოვლმა ათოვა,

სიბერე კარს რომ მოაკაკუნებს...

- ადამიანი

უკვე მარტოა!

ქვეყნად რამდენმა

ხატა, აშენა,

სიტყვა და ფერი მოაჯადოვა,

ისევ ოცნების გადასარჩენად...

- ადამიანი

მაინც მარტოა!

თუ ვინმე დიდი

კაცი გამოჩნდა,

თუ ვინმე

ერის სადიადოა,

- გახსოვთ, პოეტი როგორ გადმოხტა?

- ადამიანი მაინც მარტოა!

წუთისოფელი

თავის გზით მიდის,

თვალსაწიერიც უფრო ფართოა,

ყველამ ჩახედოს

საკუთარ სინდისს,

- ადამიანი

მაინც მარტოა!

ჭიქა-ღვინოზე

თავის შექცევით,

ფიქრებს, რომლებიც სახიფათოა,

ვაი, რომ მაინც ვერ გაექცევი,

- ადამიანი მაინც მარტოა!

მე ჩემის თავის

არც რა დარდი მაქვს,

მაგრამ არ ახსოვს

მრავალ დარდიმანდს,

დრო იყო,

ძმა-ძმას საფლავს უთხრიდა,

დრო იყო,

კლიტე ეპყრა შადიმანს!

ვის რაში უნდა ჩემი ტრაბახი

ან აყვირებით,

ან გაყუჩებით?!

- "გარჩენილი ვარ ქვებზე კალმახი

და ახეული მაქვს ლაყუჩები!"

განწმინდეს,

ნათლეს,

რა არ იღონეს,

ეშმაკმა მაინც არ მიატოვა,

(ვწერ

უკვე ბევრჯერ ნათქვამ სტრიქონებს)

- ადამიანი

მაინც მარტოა!

რაც უნდა აშრო

ბედის ხორბალი,

ბოლო არჩივი

მაინც ქატოა,

ფიცარი ფუყე და გამომპალი...

- ადამიანი მაინც მარტოა!

მე ჩემსას ვიტყვი,

გინდა მომკალი,

- სამყარო,

აი, რაც უზადოა!

ცაზე ოცნებით ვარსკვლავთ მომმკელი -

- ადამიანი

მაინც მარტოა!

... ქაშუეთის წინ

ლოთმა სანდრუამ

არაყის ფული

დიდხანს აგროვა,

- მერე,

რა მერე?

"მერეს" ლოდინში...

- ადამიანი მაინც მარტოა!

ცა მოწყენილი და საავდროა,

დგას მობუზული მთვრალი სანდრუა,

და ეკითხება

გამვლელ-გამომვლელს: -

- ახლა რა დროა?!

ახლა რა დროა?!

არც მიფიქრია

თქმა რამე ახლის,

მე რა თავს ვახლი

ასე რატოა?

მიდის ქუჩაში კაცი და ძაღლი...

- ადამიანი მაინც მარტოა!

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   რეზო ამაშუკელის პოეზია