ვნახე ლამაზი,

ნარნარი, ნაზი,

სარეცელს მწოლი ტურფად ჰშვენოდა;

წამწამთა ჯარნი,

ვით მოისარნი,

თვალთა გარემოს გარდაჰფენოდა;

ლალისა ბაგით,

მნახველთ დამდაგით,

მძინარე ოდნავ იღიმებოდა

და მუნით კბილთა,

ალმასებრ თლილთა,

ციმციმ-კაშკაში გამოჰკრთებოდა.

ღაწვთა ელფერი, ვითა ეთერი,

თრთოდა, ცელქობდა, ციალდებოდა

და მთავარის შუქი,

როგორც ჭაბუკი,

მარმარას მკერდსა ზედ აკვდებოდა...

ბროლისა მკლავნი,

ტრფიალთა მკლავნი,

თხემ ქვეშ დაეწყო, ვითა მარტვილსა,

და კენარ ტანი,

გულის წამტანი

ასხივოსნებდა სარეცელს ლბილსა.

საკინძე გახსნილს,

მას, გაბაონს ზრდილს,

არა-რა ჰქონდა ამ ქვეყნიური,

მის მშვენებასთან,

ელვარებასთან,

უკუნად სჩანდა მნათი ციური...

ვნახე და გულმა,

მისგან დაგულმა,

შესწყვიტა ძგერა, დაჰკარგა ძალა,

მიმეღო ცნობა,

გამეფდა გრძნობა.

რაკი იგემა ტრფობის სამსალა!..

პირქვე დავეცი,

თაყვანი ვეცი,

ვითა საესავს ზენათ-ზენასა,

მსურდა სიტყვის თქმა,

მაგრამ გამოთქმა

აღარ შეეძლო უძლურს ენასა!..