სხვისი კიბე შენი ბინის ჭერია.

ფერს იძენდა უფერული წლები, 

ბუთხუზა ბავშვს ბუსტი ეპყრა ჭრელი, 

ფეტვს კენკავდნენ სულში წიწილები.

აწრიალდა კაფანდრა ტანი, 

ბნელ სარდაფში ჩაიწვიე მთები, 

ჩურჩულებენ: მოდის ფიროსმანი! 

და მეზურნეს უსკდებოდა ყბები.

ზვინი თივის და სრიალი ტივის 

შენიშნე და შეეჯახე უფალს. 

ქართულ სუფრის ამგვანებდი თბილისს 

და შენც ჰგავდი ამწვანებულ სუფრას.

თვალს კვებავდა ეს უფულო ხვავი, 

არტალის თუ ცხვირის ნახარში ხვლიპე, 

აგეკიდა საღებავი 

და დაგენგრა თავზე სხივის კიბე.

ვინ დაადო შენს ნაფიქრალს ნიხრი 

კიტრის ფასი, კერძის ფასი, მცირე?! 

შენ ცხოვრებამ ჩაგაყოლა წიხლი 

და სარდაფში თითქოს ჩაიძირე.