ერთხელ ერთ მეუდაბნოეს ძაღლი სიავით ეცა და

ისე უკბინა, ფეხიდან სისხლი შხამივით წვეთავდა.

ნაკბენმა მას რომ მოჰგვარა შფოთვა და კვნესა ღამისა,

მისი გოგონაც შეწუხდა - პატარა შვილი მამისა -

და მოკრძალებით წარმოთქვა, როგორც ამბობენ შვილები:

„რად არ უკბინე შენც იმ ძაღლს, განა არა გაქვს კბილები?!“

თითქოს დაუცხრა ტკივილი, შვილს მოეფერა მამილო,

ღიმილით უთხრა: "შენ, ჩემო გულისვარდო და ყვავილო!

ძალა მეც მაქვს და ვუკბენდი, არ შევარჩენდი კბენასა,

მაგრამ სირცხვილით ვეღარსად შევძლებდი გამოჩენასა...

მიჯობს ხმლით თავი მომკვეთონ, თუ მდევენ ავი ფიქრები -

ძაღლს რომ ვუკბინო, მეც მისი მსგავსი ცხოველი ვიქნები“.

არაკაცს არაკაცობით სჯობს მიაყენო ზიანი,

ძაღლთან კი მუდამ იყავი კაცი და ადამიანი.