მთარგმნელი: ალექსანდრე ალერდაშვილი
ერთხელ ერთ მეუდაბნოეს ძაღლი სიავით ეცა და ისე უკბინა, ფეხიდან სისხლი შხამივით წვეთავდა.
მისი გოგონაც შეწუხდა - პატარა შვილი მამისა -
„რად არ უკბინე შენც იმ ძაღლს, განა არა გაქვს კბილები?!“
ღიმილით უთხრა: "შენ, ჩემო გულისვარდო და ყვავილო!
მაგრამ სირცხვილით ვეღარსად შევძლებდი გამოჩენასა...
ძაღლს რომ ვუკბინო, მეც მისი მსგავსი ცხოველი ვიქნები“.
ძაღლთან კი მუდამ იყავი კაცი და ადამიანი. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |