კატეგორიები

წერილის გაგზავნა

lock პაროლის შეხსენება
ჯერ არ ხართ რეგისტრირებული?
უკვე ხართ რეგისტრირებული?
210 C
პარასკევი, 2 ოქტომბერი 11:41

 

მთარგმნელი: ალექსანდრე ალერდაშვილი

 

ერთხელ ერთ მეუდაბნოეს ძაღლი სიავით ეცა და

ისე უკბინა, ფეხიდან სისხლი შხამივით წვეთავდა.


ნაკბენმა მას რომ მოჰგვარა შფოთვა და კვნესა ღამისა,

მისი გოგონაც შეწუხდა - პატარა შვილი მამისა -


და მოკრძალებით წარმოთქვა, როგორც ამბობენ შვილები:

„რად არ უკბინე შენც იმ ძაღლს, განა არა გაქვს კბილები?!“


თითქოს დაუცხრა ტკივილი, შვილს მოეფერა მამილო,

ღიმილით უთხრა: "შენ, ჩემო გულისვარდო და ყვავილო!


ძალა მეც მაქვს და ვუკბენდი, არ შევარჩენდი კბენასა,

მაგრამ სირცხვილით ვეღარსად შევძლებდი გამოჩენასა...


მიჯობს ხმლით თავი მომკვეთონ, თუ მდევენ ავი ფიქრები -

ძაღლს რომ ვუკბინო, მეც მისი მსგავსი ცხოველი ვიქნები“.


არაკაცს არაკაცობით სჯობს მიაყენო ზიანი,

ძაღლთან კი მუდამ იყავი კაცი და ადამიანი.

 

პოეზიის გვერდი   • • •   პოეზია - საადი  • • •   საადის პოეზია

მსგავსი თემები