ერთხელ მაჯნუნთან მივიდა კაცი და ჰკითხა: „ყმაწვილო!

შენ ჭირ-ვარამი თვისტომთა აღარ გსურს გაინაწილო?

რად არ მოდიხარ იქ, სადაც ლეილი დღესაც ბინადრობს?

იქნებ სხვა გიყვარს?! - გვითხარი! შენს გულს აწ ტრფობას ვინ ანდობს?!“

მაჯნუნმა მას უპასუხა, ცრემლებიც ღვარა მწარენი:

„გვედრით, ბატონო, დატოვეთ ჩემთა სამყოფთა არენი!

ჩემს დარდიან გულს, ის გიჯობთ, მისი ვაება აკმაროთ

და ჭრილობაზე მარილი ზედმეტად აღარ აყაროთ.

სიშორე სულაც არ ნიშნავს - ეწადოს  გულს დამშვიდება,

ეს განშორება სიყვარულს, ვით ცეცხლს - ჰაერი, სჭირდება".

მაჯნუნს კვლავ უთხრა იმ კაცმა, ბაასი ტკბილად დაუწყო:

„იქნებ გინდა, რომ ლეილის შენგან სიტყვა რამ ვაუწყო“?

„არაო! - შეკრთა მაჯნუნი - სატრფოს ვეკრძალვი მე ნებით

და წამით სევდას ნუ მოჰგვრით ჩემი სახელის ხსენებით".