ბუხართან დინჯი ჩაფიქრებით ზის ბერიკაცი,

აბოლებს ჩიბუხს და ოთახში თეთრი ბოლია,

გარეთ თოვლია და მოხუცის თვალებს იტაცებს

პატარძალივით თეთრს რომ ისხამს ხე-მაგნოლია.

ზოგჯერ შეკრთება, მოგონება გაივლის სწრაფი...

გიზგიზებს ცეცხლი და ვაჟკაცის გულივით ფეთქავს,

შემდეგ საღამო ჩააბნელებს ზეცის შორ ნაპირს.

და ზამთრის ღამე ფანჯრებიდან შემოვა თეთრად.

ცეცხლს მინელებულს ნაცრისფერი ჭაღარა ფარავს,

ძველისძველ კუთხეს საიდუმლო ფერები დაჰკრავს,

დარდობს მოხუცი ნაადრევად მოსულ ჭაღარას

და სიჭაბუკეს ამ ცეცხლივით უდროოდ ჩამქრალს.