ვდგავარ ქარში. ვიოლინოს ხმები შორი

მატყუებს და სულის კივილს უერთდება.

ვიოლინო მარტო უკრავს, მარტო მგონი,

გიჟი ხარო მომაძახეს უმეცრებმა.

მოვის პერანგს ჩემი ცრემლით დავასველებ,

ვიოლინო მეფერება თითქოს ხემით

და ვინც უკრავს, კიდევ ერთხელ გავახსენებ,

იმ თითების ტყვეობაში ვიმყოფები,

ვინც აჟღერებს ვიოლინოს ისე თითქოს,

ფიქრშიც იწვევს სიყვარულის აგონიას.

ერთი ღამე, ერთი ღამე მისახსოვროს,

გულში ვყვირი, გაიგონოს არ მგონია,

ხან სივრცეში იკარგება მინაბული,

ხანაც ანთებს ვბებიანი ცეცხლის კოცონს.

მახსენდება დაკარგული სიყვარული,

სველი თმები ბიჭმა უნდა დამიკოცნოს,

გრძელ თითებში მოაქციოს ჩემი სახე,

ის იგემოს, რაც არასდროს არ ჰქონია,

დე, იცოდეს, რომ სიცოცხლის ბოლო წამებს,

ვბების ერთი, გიჟი ღამე გაჰყოლია,

ქარში ისმის ვიოლინოს ხმები შორი,

დღეს რექვიემს დირიჟორობს ბიჭი მგონი.