ნეტავი, გულო, ოხერო,

შენთვინაც გამაადარა,

ამეწყო ჩემი ცხოვრება,

პირზე ღიმილი მამგვარა,

დრო გადის უფრო იჩრდილვი,

უფრო გეხვევა სამსალა,

მითომ ვჩუჩუნებ, ვმუშაობ,

მენაცა ვცხოვრობ რად არა?!

რა იქნა შრომა და ღვაწლი,

რაღა ეშმაკმა დაფარა?!

ან ღმერთი რაზე შამამწყრა,

რო ტანჯვა აღარ მაკმარა?!

ალბათ მაშინ რამ ვაწყინე,

ბალღი რო ვიყავ ბატარა.

ან მაშინ სად რა მეძინა,

ღმერთმ ჭკვა რო ჩამაატარა?!