ახალგაზრდობა მქონდა სავსე ქარიშხალებით,

რომელთაც ზოგჯერ მოელვარე მზეები ჰკვეთდა,

ძლივს მოვიწიე ცოტა ხილი ნაგვიანები,

ისე არბევდა ჩემ ბაღს ქარი და ისე ლეწდა.

და აი, უკვე მოეძალა ფიქრს შემოდგომა,

ახლა სჭირდება პატრონობა ხრიოკ ნიადაგს,

სჯობს მოვიმარჯვო აწ ნიჩაბი, შევუდგე შრომას,

რომ აღარ თხაროს ორმოები წყარომ ნიადაგ.

ვინ იცის, იქნებ საოცნებო უცხო ყვავილმა,

მოულოდნელად მწირ მიწაზე ამოყვანილმა,

მიაგნოს ბაღში ძალისმომცემ საკვებს, იდუმალს?

ოი, ტკივილო! დრო ვერაგი აქრობს ცხოვრებას,

უცნობი მტერი, გულს რომ გვიღრღნისმ წელში სწორდება,

ჩანს, ჩვენი სისხლი ასაზრდოებს, მძლეს და მიუვალს.