რა ბინდისფერი ყოფილა წუთისოფელი თეთრი,

რა უბედური ყოფილა ბედნიერების ღმერთი.

რა საარაკო ყოფილა, სულმთლად უიღბლო კაცთა

იღბლიანობა, როდესაც განსაცდელი აქვთ განცდა.

რა საზარელი ყოფილა, ფრენა შეჭრილი ფრთებით,

სიცოცხლე, როცა გკლავენ და მაინც ცოცხალი რჩები.

რა სასაცილო ყოფილა, სვლა სატირალი გზებით,

როცა მწვერვალთა დამპყრობი ბუმბულ-საბანში კვდები.

რა ძნელსამტვრევი ყოფილა, ოქროს გალიის კარი,

რა ძნელსასმენი ყოფილა უგულო კაცის ზარი.

რა საშინელი ყოფილა, ჩემო რწმენავ და ხატო,

როდესაც ხატვა არ გინდა და მაინც უნდა ხატო.

რა ძნელსალეწი ყოფილა მწიფე საწუთროს კალო,

ჟამი, ყრუმუნჯთა სცენაზე, როცა მთელი ხმით გალობ.

როცა ცა გიხმობს ნათელი, მაგრამ არა გაქვს მოცლა,

როცა ყველაფერს წყევლი და თურმე ყველაფერს ლოცავ.