გულმა ტკივილით მიიღო რეჩხი:

ძველი ბილიკი ანწლს დაუფარავს,

სულ სხვა ბილიკით შედიან ტყეში.

არაფერია... და ძლივს ვიცანი

ეს ძველი ეზო, ეს ძველი შუკა.

ის არი, მაგრამ აღარც ის არი,

აგდია დევის თოხივით უქმად.

მახსოვს ბაბუა, როგორც მლოცველი,

ხნულს მოჰყვებოდა აღსავლის მხრიდან,

მხარზე მზე ეჯდა ანგელოსივით

და ბღუჯა სიმინდს ხნულებში ჰყრიდა.

აღარც ხნულია, აღარც მოლია.

ხრიოკი ველი ტრამალს გავს ნამდვილს.

ღმერთო, სიმწვანე რამ გამოლია,

თავს რად წამადგა ყივჩაღის ლანდი?

მხარზე თოხივით გავიდებ შუკას,

ხელში კრავივით ავიყვან ბოსტანს.

ასე ჩავიტან ქალაქში ლუკმას

და პირნათელი ვიქნები დროსთან.