|
საითაც გინდათ და როგორც გინდათ, მე სტუმარი ვარ და სულ ერთია. თანაც ყოველთვის ოცნებად ვთვლიდი ამ ყოვლის მნახველ გზებზე ხეტიალს. სამრეკლოს ჩრდილი და თივის ზვინი და მიირწევა მტვერში მხედარი, გაბრუებული სიცხით და ღვინით. მაღალი გოგო და სიცხე, სიცხე... ხეების იქით მდინარე ბზინავს და სულში ვიღაც სიმღერას იწყებს. ძველი სასახლე იელვებს მთაზე. თითქოს იმიტომ, რომ ვინმეს ჰკითხოს, როდემდე უნდა გაგრძელდეს ასე. სალაშქროდ გასულ ხალხსა და პატრონს და ბუკის ღრიალს, რომელიც მინდვრებს და არა მარტო ამ მინდვრებს ათრობს. ყველაფერს უცვლის სახეს და სახელს, მაგრამ ნანგრევსაც ეწევა ფასი, რადგან ჯერ კიდევ აღელვებს მნახველს. გარეჯის ბუღი და უფლისციხე და რომ ვიგულო ჩემში და ჩემად, ყოველდღე ალყას ვარტყამ და ვიღებ. დიდი ხნის წინათ, ველურებს შორის, და იმის ნაცვლად, რომ მშვიდად მეხნა, უნდა მეთრია მომხდურის მძორი. თუმცა ყოველთვის ამაოდ დავშვრი, რადგან მეზობლის რჯული და რწმენა არ შედიოდა ველურის თავში. არ აჰყვე სხვების გზასა და ძახილს და წმინდა, როგორც კუბოს ფიცრები, შენც გქონდეს ფიქრი, საქმე და სახლი... მზესთან ალერსით დაღლილი ყანა და ზეთისხილის ხეების იქით შეყვარებული ჩრდილები წვანან. რად აირჩია ცა სარბიელად, რად აირჩია! და აი, უკვე მზეზე ცახცახებს ძველი სიენა. რომ შენც ფიქრებში ხარ დაქსაქსული და მოედანზე, როგორც ცხედარი კვლავ ასვენია შენი წარსული. თეთრი მტრედები და ტურისტები. შენც ყველას თვალწინ შიშვლდები უმალ და ყველას თვალწინ საჭურისდები; და გაილია ოქროს საყვირიც, შენც დაიღალე და მზეზე წვები, რომ უხმოდ ღეჭო აწმყოს აღვირი. მხურვალე, როგორც მთიბავის პეშვი და ავტობუსის დაღლილი ჩრდილი მიცოცავს ქვებზე, ბუჩქებზე, მტვერში. ძველ სამონაზვნოს და სააბატოს, და შეიძლება, შენს ფიქრში უცებ აღმოაჩინო ოქროს საბადო. ნაპოვნი ოქრო სხეულს ეკუთვნის, და საჭიროა, როგორც საპონი, ან მექუდისთვის აბრა მექუდის. ღმერთი კი ყველა ჩვენგანში ცხოვრობს, ყველა ჩვენგანში ცხოვრობს და მართავს ზოგის სასახლეს და ზოგის სოროს. და ვიგრძენ ღმერთი, რომელსაც ალბათ სხვა ღმერთი ჰყავდა და ფიქრით დაღლილს კედლები ცისკენ მიჰყავდა ხარბად. საოცრად ვიწრო, ჩუმი და გრილი. და წყალში დგომით ფერწასულ სახლებს ხელში ეჭირათ გონდოლის ჩრდილი. უცემდათ გული, სურვილით მთვრალებს, და პატიოსნად შეჰქონდათ წვლილი სხვათა ზეიმში ზღვასა და მთვარეს. დოჟთა სასახლეს, ზარებს და ბუკებს, პატარა ხიდებს და წყალში უცებ გამქრალ კიბეებს ეძინათ უკვე. მეფიქრა შენზე. მეფიქრა ისე, როგორც მინდოდა. და ბნელ კინოდან ისმოდა სროლა. და სულმთლად ფხიზელს გამწარებული მიყეფდა ძაღლი და არ მეგონა, თუ გამივლიდა ეს უცნაური ცახცახი დაღლილს. და ღრმად ეძინათ ცარიელ ბაზრებს. და ახლა მხოლოდ მთვარე ავსებდა მოწნულ კალათებს, ყუთებს და კასრებს. და ჩრდილი წოვდა გაჭყლეტილ ყურძენს, და ვარსკვლავებით მორთული ღამე იპყრობდა ქალაქს, უხმოდ და უცებ. რას გვაჩვევს იგი, დუმილს თუ ფიქრებს? ან იქნებ სიკვდილს? რომელიც ნელა გვიახლოვდება და ხელებს გვიქნევს. ან უფრო სწორედ, ფიქრია ადრე. გინახავთ, როგორ თამამად მიჰქრის მატარებელი. ან ფერმკრთალ ჭადრებს სუსხიან ქარში... ან როგორ უჭირს, ამ ბნელი ღამის ერთადერთ კლავიშს - მთვარეს - დათმობა საყვარელ ქუჩის. ვინც რამეს სწავლობს, სწავლობს და ცდილობს, როგორმე ვინმეს შეუწყოს ხელი: ან წყალი მისცეს, ან მზე, ან გრილო. ჩენ რომ გვგონია, იმაზე ცოტა, რადგან ბევრია ძუნწი და ხარბი, რომელიც მარტო თავისთვის შფოთავს. რომ განვსხვავდებით: შენა ხარ, მე ვარ... როგორც ვანსხვავებთ თიხნარს და ქვიშნარს, დრეკადს და მყიფეს, მყარსა და თხევადს. მოადგა მთვარე. მობრძანდი, მთვარევ, თუკი მიკადრებ და ჩამთვლი ღირსად, თუმცა ოთახი რად უნდა მთვარეს. მე ვუცდი სტუმარს და ისიც მოვა. მე იმედისთვის ყოველთვის ვტოვებ პატარა ადგილს და ბევრი დრო მაქვს, და გული მიცემს. მაგრამ ის მოვა. მოდის. მოვიდა. ასეთი მძივი, სწორედ ასეთი, ვიღაცამ მთხოვა. მე მიხარია, რომ ჩემი გჯერა. მოდი. მომშივდა. მომწყურდა. მცივა. ვერ დაგივიწყე, ვერა და ვერა. მომენატრები კვლავ მთელი ძალით, და კვლავ ვიფიქრებ, რომ ყველა ქალმა ჩემს სულში უნდა დატოვოს კვალი. დიდი ხნით მიდის, ან სამუდამოდ. მაგრამ შესამჩნევ ადგილზე კიდებს ნიშანს, რომლისაც სჯერა უდავოდ. მაგრამ არ არის ერთფეროვანი. ის საგნებს აძლევს ხმასა და ძალას. როგორც თანხმოვან ბგერებს ხმოვანი. რა მალე გადის შენს გვერდით ღამე. გამოჩნდა ქუჩა, თაღი და ხიდი. დარაჯებს ღვინო უდგათ და სვამენ. რომელიც აქრობს დროსა და მანძილს, რაც გადაურჩა უთვალავ ომებს და გაირუჯა უთვალავ ხანძრით. თითო სასახლე ჰკიდია თითოს და ვალმოხდილი ლეგიონები ელოდებიან ქებას და ჯილდოს. რომელიც ცაში ცახცახით ადის და გაჩაღებულ კაპიტოლიუმს უახლოვდება კეისრის ლანდი. რომ ერთხელ კიდევ შეგახოს ხელი და ერთხელ კიდევ მიგიკრას მკერდზე, როგორც სამყარო, ურჩი და ვრცელი. ვნებამ პირველად დაგიფრთხო ძილი, და ვიღაც მოკვდავს მიეცი უხვად თაფლიც და ცეცხლიც, კეისრის წილი. და ყველაფერი გრძელდება ისევ და რესტორნიდან გამოდის ბერი, როგორც ცნობილი არტისტი ბისზე. ქრება ოცნება ჩავლილი ფუჭად და გაცხელებულ საუზმის სუნით ივსება ყველა პატარა ქუჩა. და მსურს ვიარო დიდხანს და ნელა, როგორც თბილისში, და ვამჩნევ უცებ, რომ სულში გაჩნდა რაღაც და ღელავს. დღეს გადავხადე პირველად ფარდა, მაგრამ მე ასე ვღელავ ყოველთვის, როდესაც ვრჩები საყვარელ ქალთან. და უფრო ახლოს ვიგრძნო წარსული, გმირობასავით დიდი და სადა, მაგრამ თანდათან ფერგადასული. იალქანივით... და მტკიცედ სჯერა, რომ არაფერი არ ელის ცუდი მის ცას და მიწას, სახელს და ენას. რომ დღეს პატარა კაცია ღმერთი. ღმერთის თანხმობას და ღმერთის უარს ყურს უგდებს მხოლოდ ათასში ერთი. თეთრად ანთია პომპეის ნაშთი, გაქვავებული სევდა და შიში, რომლსაც სისხლის სურნელი ასდის, და ღმერთზე მაგრად დავდგეთ ყველანი და ვიმყოფინოთ ჩვენ ჩვენი სახლი, ჰაერი, წყალი, პური, მელანი. თავს აფარებენ ძეგლების ჩრდილში, და თვლემას იწყებს მზესავით ფიცხი, მზესავით ძველი და გამძლე ჯიში. ვაჭრობით, შრომით და ფეხზე დგომით... დღე კი მთავრდება და ბუნებრივად ხვალინდელ დღეში გადადის რომი. |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • ოთარ ჭილაძის პოეზია |
