ჩემი ცხოვრება ძანძახი იყო,

ნოემბრის ჟინჟღლი, დეკემბრის თოში.

გავჩნდი განგებ, რომ დავღუპულიყავ

ჩემს დედინაცვალ საქართველოში.

სად ჩავძაღლდები, აბა ვინ იცის.

რა თავში ვიხლი სამოთხის კარებს.

ქარიშხლებს სადღაც ჩაეცინებათ,

უდაბნოს ხვითქში გაზრდილ მასხარებს.

ჟამთა სიავეს მგზავრი ასცდება,

მოვა, დახედავს მკერდის ნიჟარებს.

მიცნობს, შეკრთება, შევეცოდები

და ტანში ცივად შემაჟრიალებს.

წავა და საყდრის წინ დაეცემა,

ყველა გამვლელის ნაფიც ჯავარად, 

და საცოდავი ჩემს ცხოვრებაზე

მოჰყვება ტიტინს, როგორც ჯაფარა.