რა ექნა, იყო ქვა თუ ზეკაცი,

ვისთვისაც ზეცა დაპატარავდა.

ვისაც არ ჰქონდა სარკმელი მზისკენ

და რიჟრაჟებში შუქს იპარავდა!

რა ექნა იმას, მგზავრო, მითხარი,

ვინც ძვლების ცეცხლი ვერ დაიყოვნა?

ვინც იწანწალა მიწაზე დიდხანს

და თავის ჩრდილიც ვეღარ იპოვნა?!

ვინც ამ ხრიოკებს ყნოსავდა მარად,

ვით ტყის ნადირი, ვით საყდრის გლახა.

ვინც მთებს ზევიდან მოსდევდა ბარად,

რომ გზებს შეჰყროდა და ევაგლახა.

ვისაც გაუწყდა ლოცვით ილაჯი,

ჩასწყდა ბავშვობა, ყრმობა, კრებული,

ვისაც გრიგალმა ვერ მოაგლიჯა

წყვდიადი მკერდზე დამაგრებული?!

რა ექნა იმას, ვინც ქვესკნელშიაც

სივრცეებს თვალი ვერ მოარიდა!

ვინც პირქვე ეგდო ან სიცოცხლიდან

თუ გინდ ვარსკვლავებს გაღმა გაფრინდა.

ვინც დადიოდა ცრემლგაწუწული,

და კრიჭაშეკრულს სძულდა სუყველა...

ხედავ, რას ჩადის გულქვა საწუთრო

და ყინულივით გულქვა ქვეყანა!