მთათ მითხრეს: “ნუ დაგვივიწყებ,

კარგად აგვხედე, ჩაგვხედე;

ჩვენსავით იდეგ მტკიცედა,

ვინძლო აროდეს დაჰბერდე.

ცხოვრება ჭირიანია,

ჭირით არ ერთით, ორითა,

შენაც მოგაცხობს ბევრს რასმე,

არ აგაშმოროს შმორითა.

ჩვენ დაგვიძახე მკურნალად,

წამალს მოგაწვდით შორითა.

ათასი ვნახეთ ვაება,

ას-ასჯერ რისხვა ციდამა:

სეტყვა, მეხი და ქარბუქი,

ყინვა, თოვლ-ჭყაპი ღვთიდამა.

დიდმა დარდმა და ვაებამ

დაგვაზიანა ვითამა?

ჰხედავთ, რომ გაზაფხულზედა

ღვარები მოჰხეთქს მთიდამა.

გადვიგდებინებთ მაშინა

ყინულის ლოდსა ქედითა,

თუ გუშინ მკვდრადა გვსახავდენ,

დღეს ამდგარნი ვართ მკვდრეთითა;

ბუნებისა ვართ გვირგვინი

შეუპოვარის მკერდითა.

აგვიყვავდება გულ-მკერდი,

გავფენთ ქუჩსა და მუროსა;

მშობადი ძალი გულისა

შიგით აგელებს უროსა;

კაცი სად არის, მის ჩქამი

დადგეს და დაიყუროსა.

განა მშობელმა შვილისთვის

უნდა რამ დაიშუროსა?

ნაყოფი გულის ბგერისა

დაგვესახება გარეთა;

დადის ზედ აუნუსხველი

ცხვარი და ძროხა მთაზედა;

არჩვთა, შუნთა და ხარ-ჯიხვთა

რქა გადუდვიათ რქაზედა;

კაკბის, შურთხის და როჭოსი

ბოინი გვიდგა კარზედა,

გასასუქებლად ლუბ-მჭლენი

აქ მოიბრძვიან მაზედა.

სულ ჩვენს ალერსში არიან

ხშირნი ვარსკვლავნი ცაზედა.

მზე, მთვარე ვერ მოიჭირვებს,

შუქი არ დაგვკრან ფხაზედა.

წინათ ჩვენ გვეამბორებენ -

მთებს არ გასცვლიან სხვაზედა.

ხოლო მგზავრობა ვერ ვიცით,

ჩვენ ვერ შავდგებით გზაზედა;

არც ვის უქივართ სიმარდით,

არც ვის მოვწონვართ ხმაზედა.

გვიცნია შეუდრკელობა

მთას დაკერებულს მთაზედა”.