ჩემი გონების ნაშალსა ვღრღნი და

ლექსის ძველისძველ ვისტუმრებ ვალებს

და ვატრიალებ ყოველი მხრიდან

თვალებს - ცრემლებში გაწრთობილ კალმებს.

ჭექა-ქუხილის ვსაუბრობ ენით,

ჭექა-ქუხილით ბრძანებას ვისმენ

და ყოველდილა გონება ჩემი

მთვარის მკრთალ სხივებს მიჰყვება ცისკენ -

და მიღმიერი სამყაროს ხიბლით

შვებას არ მაძლევს სული წყეული,

წუთისოფელი სიცოცხლით მიბრის

სიკვდილით მიბრის მხოლოდ სხეული

და დავწანწალებ საფლავებს შორის

შავი ნისლივით ლანდი უსახო,

ციდან ვარსკვლავებს მიზიდავს ქარი,

რომ დედამიწას ჩამოუსახლოს.