გავტანჯე მიღმა სამყარო

ცაზე ფიქრების წერითა,

ღეჭვით დამცვდარის ეჭვებით,

გახუნებულის რწმენითა.

სად სჭკნებით, ჩემნო ყვავილნო,

ნათიბნო ჩემის ცელითა,

ჩამობინდული თვალებით

მტვრადქცეულთ ჩამოგცქერითა.

აღარ მხიბლავენ ნისლები

თავისი მშვიდი გალობით,

თქვენგან ვიყავი ჩვეული

მცირედ მხოლოდ თქვენ მწყალობდით.

თქვენ მე მავსებდით, მე თქვენა -

ერთიმეორით ვხარობდით,

ვესწრაფებოდით შეყრასა,

გაყრას აღარა ვჩქარობდით.

ავდევდით დილის ნიავსა,

თავ-თავის ხმაზე ვჩქამობდით,

ვტირი და... ცრემლის მაგივრად

თვალთაგან სისხლი ჩამომდის.