სოფლისა წესი ასეა:

ჩვენ წავალთ, სხვანი რჩებიან;

მკვდრების მაგივრად მალედვე

მეორეები ჩნდებიან.

სიცოცხლეს სიცოცხლე უყვარს,

ეს მიტომ დადვა წესადა;

სიკვდილი გაუჩენია

მას თავის გასაკვებადა.

იმიტომა სძულს უძულური,

ვით ტანსაცმელი ძველია:

რომ უყვარს ნორჩი, ახალი,

მით დაიმშვენოს წელია.

დავიხოცებით, სიყვარულს

საკუთარს, ნადებს გულადა,

ვკარგავთ პირადად და ვფიქრობთ

საქვეყნოდ დაკარგულადა.

მკვდარნი ვეკარგვით სიყვარულს,

ის ისევ რჩება ცხოვლადა,

დაფრინავს, როგორც ფარვანა,

საამო, კარგი ყოვლადა,

გულის ძგერა აქვს სამეფოდ,

ვნებათ ღელვა ჰყავს მშობლადა.

ცოცხლებს უძგერებს კვლავ გულსა,

შიგ ია-ვარდის მრგველია,

იმისგან ჰყვირის ირემი,

მისით დაფრინავს შველია;

მისგანა გალობს ბულუბლი,

მისგნითვე მწვანობს ველია,

იმისგან ხარობს ბუნება -

უკანასკნელი მწერია…

ზღვაში იღუპვის ჭაბუკი,

თავის სატრფოსთვის ხელია.

დიდება ქვეყნის შემომქმედს,

რა კარგად დაუწერია!..