უცებ გაცივდა სიცოცხლის ცხენი... ჩამოხდა ის და ჩაემხო ხრამთან... გულს იხოკავდნენ ხვატისგან ხენი და მხრებს უხრიდნენ სხივების ხანძარს. ... სამყაროს სჭვრეტდა ვერრას მხედავი: - მოყმეს მიღმური გაეხსნა ხედვა, მერე: არც ცხენი... აღარც მხედარი... მხოლოდ ხრამი და შრიალი ხეთა. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |