|
ყველა გრძნობდა რომ სევდა, როგორც ნარჩენი თოვლი, ჯერ კიდევ იდო შენს კეთილ გულში. უბრალოდ ეთქვათ, სულ ორად-ორი თბილი სიტყვა, რომ ქცეულიყო ეს თოვლი ცრემლად, ჭირთმანელებელ უწმინდეს ცრემლად, არავის უთქვამს. |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • მორის ფოცხიშვილის პოეზია |
