ვინც ძლიერ მიყვარს, რად მეჩვენება,

რომ რაღაც მოსდის...

და პირველ ყოვლის

ეს კოშმარული წარმოდგენები 

რატომ მავსებენ შიშით და ძრწოლით?

ღმერთს რატომ შევთხოვ მორწმუნესავით:

"ღმერთო, მაშორე, შიში მგესლავი.

იყავ მფარველი მრავალჟამიერ

ჩემი პატარა ჭერის და ფუძის,

თუ საჭიროა, იმათ მაგიერ 

მე გამიმეტე ყველაზე უწინ."

ერთხელაც შემშლის ეს სიყვარული 

და წინათგრძნობა თუ მართლა ახდა, -

კისერზე მძიმე ჯაჭვის ჟღარუნით

სადმე ქურდულად ვეწვევი საყდარს.

ვიცი, მძიმეა ეს გულწრფელობა,

და აღსარება სიკვდილად მიღირს,

ნუთუ მაკლია სულის ქველობა -

ეს ვაჟკაცური სიმხნე და რიხი?