გაზაფხულის მოციქულო,

პირლამაზო ჩემო ია, 

ნამის სატრფოვ, სიყვარულო,

თვალ-ჟუჟუნა პაწაწია;

რად მოგწყვიტეს, მოგაშორეს

შენს სამშობლოს გულ-მოქარგულს, 

ძაძა რისთვის მოახვიეს

კოკორ-გაშლილს შენს სიყვარულს?

“ეჰ, ნუ მკითხავ...” - მიპასუხა

მე სტუმარმა უცაბედმა,

ის ჩემს ციხის ფანჯარაზე

მოწიწებით დადო მტრედმა:

“ეჰ, ნუ მკითხავ, ჰკითხე ბორკილს,

შენს ხელებზე გაბმულ ჯაჭვსა, 

ჰკითხე კლიტეს - შენს კისერზე

და ცხოვრების ქარიშხალსა;

დიახ, ჰკითხე...” მაგრამ იას

შეეცვალა უცებ ფერი

და ფანჯარის რკინის ჩარჩოს

ზედ დააკვდა მშვენიერი.