მთვარე აჩაღებს კელაპტარს -

სიყვარულს უდგა მაზანდა;

ჟინ მიტანს: მაგ შენ კენარტანს

მოვერტყა უსურვაზადა!

ყელამდე ამოგეხვიო,

სული გიბერო - ნიავი;

დაუხელაო ხეხილო,

უბე გიმხილო რთვლიანი.

თუნდა, ქვეყანამ მიშუროს,

თუნდა, მომყეფდნენ მწევრები...

ბაგეზე გადმოვიჟურო

შენი ნაბულა მტევნები!

მუხლიდან ყარყარ ყელამდე

ღილად აგასხა ფოთლები;

ყამარქალივით ღელავდე,

კავებ გიშალო შფოთები;

ვერვინ გვიშალოს წაწლობა,

ვერც ლიქნით, ვერცა - ომითა;

დაიწვას შენი ქალობა,

როგორც რო დამწვი ნდომითა!..