1

დათვი მუცელს იფხანს თათით,

დილიდანვე უცდის სადილს.

“რა თქმა უნდა, ტყეში ჯობდა,

წაბლიც მქონდა,

თაფლიც მქონდა -

ალბათ ასე ფიქრობს დათვი

და თან მუცელს იფხანს თათით.

2

გველს კი თავი ქვაზე უდევს

და სისინებს: “არ მაქვს ბუდე,

მაგრამ მაინც ყველას ვძულვარ,

თუმცა ჩემით არ მოვსულვარ”.

3

ისევ ღამეს ელის მგელი,

ისევ ერთი მიზანი აქვს...

თავს კი ასე ინუგეშებს -

“ვნახოთ, იქნებ სიზმარია?!”

4

- შენ ვიღა ხარ?

- ფოცხვერი,

- როგორა ხარ?

- რა მიშავს.

- მაინც მაინც?

- მოწყენილი.

- რა გინდა?

- რა მინდა და... გამიშვან.

5

ხეპრე ზებრა არც უყურებს

საწყალ ირმის ხრიოკ ეზოს

და თან ისე იბუტება,

თითქოს ძალით შეღებესო.

6

კენგურუ სწრაფია,

როგორც ენგური.

“ენგურო” უნდა ერქვას

კენგურუს.

7

ისე მოდის ბეგემოტი,

თითქოს იცის, რისთვის მოდის.

8

მთელი ქვეყნის გაოცებას

ცდილობს სპილო,

ბავშვები კი აბრაზებენ:

“სპილო-წვრილო!”

9

ეს კი ჩვენი ნიანგია,

ძველი მკვიდრი თბილისის.

ერთხელ კუდიც შეარხია

შარშან

წინის

წინის

წინ.

10

არც უყურებს სტუმრებს წერო:

“სად მცალია, ლექსებს ვწერო”.

დაუწყვია ზურგზე ფრთები,

მზეზე თბება.

11

ძირს ყრია:

სვავები,

ქორები,

არწივები -

როგორც დამსხვრეული ტანკის ნაწილები.

12

ფარშევანგი არცერთს არ გავს -

დედოფალი იყოს თითქოს-

დღე და ღამე იმას ფიქრობს,

რას დაიხატ-დაიქარგავს.

“ახლა ასე ვიღა იცვამს?!” -

უკვირს ციცარს.

13

ლომს კი ძინავს

და მძინარეც

ყველა მხეცზე ლამაზია.

არც ბუხუნებს...

თუმცა ბუხუნს

გალიაში რა ფასი აქვს.