გამიგონია, ვითომც ლერწამი

ობლის საფლავზე ამოსულიყოს

და თავის ქნევით, დამუქრებული,

მაღლა ზეცისკენ ის წასულიყოს,

რომ მიეტანოს იქ ჩვენის ქვეყნის

მწარე ამბავი და საჩივარი,

მაგრამ იმავ დროს ეშმაკის სული

დასტაკებოდეს გრიგალი ქარი,

გადაეღუნოს, გადმოეღუნოს

და მოეთხაროს სულ ძირიანა;

მერე ენახოს მწყემსს წაქცეული,

ხელში აეღოს პატარ დანა

და გამოეჭრას მას სალამური,

რომ მოწყენის დროს სული ჩაჰბეროს,

და მთა და ბარის დასატკბობელად

ააკვნესოსო და აატიროს.

ეს უნდა იყოს ის მაცდური ხმა,

პირველ მწყემსისგან მოგონებული;

აქ ისმის ცის და ქვეყნის ამბავი

ერთად შეთხზული… შეზავებული!