ქარი აიხვეტავს ფოთლებს, სუნთქვა თმა-შევერცხლილ მთათა, ზამთრის მოლოდინში შეშას, ვამტვრევ ჩვენი ქოხის კართან. კლდეზე დავიტყავებ მუხლებს, თოვლით გატენილებს, ცივებს, ცაზე წამოგიშლი ღრუბლებს. გვეგოს ფარდაგი და ტყავი, ჩუმად მიმღეროდეს რამეს, მედოს შენს მუხლებზე თავი. შენ კი სანთლის შუქზე ქსოვდე, დეკის ჩაის ვსვამდეთ ერთად, მერე ლექსების თქმას მთხოვდე. ყვავილთ დაგიკრეფდი კლდეში, გვირგვინს დაგიწნავდი ისეთს, მორთულს ათასნაირ ფერში. ნალ-მიჭედებული კარით, მხოლოდ ჩვენ ვუსმენდეთ ფეთქვას, გარეთ მობუბუნე ქარის. არც მე ვიქნებოდი ქმარი... |