მოვიპარები ველზე სიფრთხილით,

ამართული მაქვს თოფის ფალია,

შენს ნათელ სახეს ვხედავ ოცნებით

და გულშიც შენი ნატერფალია!

წყნარი და მშვიდი ამ წუთში, ახლა,

მინდვრად სეირნობ ბალახის ზღვაში,

ჩემი ყარიბი და მკრთალი სახე,

ვიცი, არა დგას შენს ოცნებაში.

სევდამ, სიავემ სული შეხუთეს

და თითქოს გულზე დამეფშვნა ლოდი;

მე ყველა გზები დამისერია,

ვაი, არც ერთი შენსკენ არ მოდის.

მაგრამ, ფიქრიც კი, შენზე, ძვირფასო,

ისეა, თითქოს სხივი ჩავიცვი...

ისე სიწყნარით სავსეა სული,

რა მემართება, მეც აღარ ვიცი...