ო, რახანია ცრემლით და სისხლით

მიწას ვალტობ და

ანგელოზს ვმსახურებ,

ბალახის ფოთლებზე

ვაგროვებ მზის სხივს

და ბავშვებს ხალისით ვასხურებ...

ხან წიფობელას ოქროს ნისკარტით

შენი გულისთვის

ვწერ ნაზ სტრიქონებს...

ო, ღმერთო ჩემო, როგორ მიყვარდი!

ნეტავი ახლა თუღა მიგონებ?

რომ აღარ ვჩანვარ,

კი არ დავღლილვარ,

გაბრუებული მწვანე მდელოთი,

უბრალოდ ლხინში აღარ დავდივარ,

მუხლზე ვეცემი საქართველოსთვის!..