მიდიან წლები შეუმჩნევლად, რაღაც განგებით,

ხან მიამიტი, ხან მშფოთვარე და ხან ზვიადი,

მაგრამ არავინ მეგულება იმის გამგები,

როდის ეწვევა ჩვენს სიცოცხლეს შავი წყვდიადი.

მაგრამ ის მოვა, უბოდიშოდ, უთუოდ მოვა,

და მას ვერ შეცვლი თხოვნითა და განკარგულებით,

აბა ვინ ხედავს იმ დიდ ტანჯვას, რა საბრალოა.

ამდენ ბრძოლებში დახარჯული ჩვენი გულები!

ასეა მუდამ, ეს ცხოვრება თითქოს მითია,

მაგრამ მე მისთვის არაფერი არ დამითმია:

არც ტკბილი ხმები და არც წმინდა იდეალები...

დრომოჭმულ წესებს ჩვენ არასდროს ვემორჩილებით,

და რომც ევედრო ღმერთს იმედით სავსე თვალებით -

მაინც იქნება ქვეყანაზე ცოტა ჩრდილები!