|
შემომილეწეს მტრებმა სამზეო და გულმოკლული მწარედ ავტირდი... და, გამახსენა ცრემლმა ტიციან და მოგონებებს შემოვაფითრდი. პოეტი დენდი ლექსთა ზღაპრიდან, როგორ უყეფდა ანთებულ თბილისს ციცქნა ძაღლივით ოქროყანიდან. შიშველი ფეხით მთაზე ატანა, როგორ უყვარდა აპრილის თვეში ვაშლის ხეებით სულის გატანა. და ტანჯვით ფერი როგორ იცვალა, როგორ სდიოდა სიტყვა ძარღვებში და, მერე, როგორ გარდაიცვალა!.. წამომართული ლექსთა ხანძრიდან, და, როგორც ერთ დროს უყეფდი თბილისს, მეც ისე გიყეფ სულის ტაძრიდან. გედთა კრებულის მშფოთვარე დენდი, და, თუ შენსავით დაჭრილი წავალ, მეც გადამთელავს ოცდაჩვიდმეტი... დამიღამდება ატმების ფერი, თუ შემომაცლის ვაზის სამოსელს ვინმე უბირის მსახვრალი ხელი! - მერე წარმადგენ ლექსის მთოვართან... და მომაგონებ სადღაც გაგონილს: "ერთხელ თბილისში ვეფხვიც მოვარდა!" და გამომკითხავ, ვინ უყეფს მთვარეს... და გულნატკენი ჩამეკითხები, რატომ ჩეხავენ რუსთველზე ჭადრებს?!. სისხლით გამძღარი მუქი ღრუბელი, ან იმერეთში ვინ თესავს ავდარს, ან ალავერდთან გლოვა რად არი?!. ასად კი არა - ასი ათასად!.. და, როგორც ერთ დროს, ახლაც სიმართლე რატომ აცხადებს კენტად "ჰაზავათს"?!. და, რატომ დასდით ცრემლები პალმებს, და, რატომ ყრია თეთრი ვარდები, "თითქო ათასი აქ გედი მოკლეს"?.. ძმათა ომების ადგას უღელი, რომ გაუჭირდათ ქართველ პოეტებს დარჩნენ ერთგულნი და განუყრელნი... და სიონს აწვიმს სისხლის წვიმები... რომ შავი კაბა ჩაუცვამს აპრილს და მიჯრით ნასროლს ვერ გადურჩები!.. და აღარ წერენ ფშანთან პოემებს, რომ პოეზიამ დაუშვა ღუზა და ყიდულობენ ვერცხლზე პოეტებს!.. გროშად არ ფასობს ლურჯი სონეტი, რომ ყვავ-ყორნები წეწავენ არწივს და სხვის მიწაზე გოდებს პოეტი!.. შემოხვევია მრუმე ნისლები და რომ თიბათვის სახრჩობელაზე დაკიდებულან ქართლის სიზმრები!.. პოეტი დენდი ლექსთა ზღაპრიდან, როგორ უთევდა თბილისს ღამეებს და ლოცულობდა ოქროყანიდან. შიშველი ფეხით მთაზე ატანა, როგორ უჭირდა თოვლის ტრამალზე, ვაშლის ხეებით სულის გატანა. და მარტოსული მწარედ ავტირდი... შემომეშველა ციდან - ტიციან, და, ახლა, ისევ ავთინათინდი!.. |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • თინათინ მღვდლიაშვილის პოეზია |
