მეც ისე, როგორც ყველა ქართველი,

ლექსს ვწერ, სჯა-ბაასს ვბედავ,

და ვიწვი, როგორც შენი სანთელი,

გასაბრწყინებლად შენდა.

შენი მათრახის წრეში ვექცევი,

ვიცი, კვლავ მაქცევ მხედრად, -

და თუ მუხლს ვიდრეკ, მუხლზე ვეცემი

ასამაღლებლად შენდა.

ვით შენს ერთგულ ყმას, ხელი ჩამკიდე,

ნურც მომიშორებ მეტად, -

შენს ნაფუძარზე უნდა დავმკვიდრდე

დასამკვიდრებლად შენდა.

ნუ შეგაშფოთებს ჩემი სიბერე,

ო, სიჭაბუკის ელდავ,

კვლავ თუ ვიმღერებ, ალბათ ვიმღერებ

ასამღერებლად შენდა.

მთები, ველები, ზვრები, კორდები,

რწმენად, იმედად, ბედად, -

ოდეს მოვკვდები, ვიცი მოვკვდები,

უკვდავსაყოფად შენდა!