სიყმე სიბერედ ვაქციე,

ერი კი - ვერა ერადა. 

იმედი მქონდა... ჩონგური 

მოვმართე, დავჯე მღერადა.

მეწადა, ჰანგი მსმენელთა 

გულისა ამაზრზენადა 

ჰქმნილიყო ჩემთა მოძმეთა, 

ცად აეწია ზენადა.

შევამკე მთები მაღლები 

და ბარი ათასფერადა, 

აზრი საერთო, საქვეყნო 

მინდოდა გასაკვერადა; 

ამისთვის თავსა დავწიე, 

ვაქციე ნაცარ-მტვერადა.

ვადიდე გმირთა სახელი, 

მკლავი და სულით დიდობა, 

დავძრახე ქვეყნის ორგული 

და შეურაცხვყავ ფლიდობა;

სიმაძღრე სიმშილზე ვცვალე, 

ფუფუნებაზე - მწირობა. 

მინდოდა არ შამებღალა 

მე წმინდა დედა-შვილობა.

პირნათლად მივალ საფლავში, 

მტკიცედ დავიცევ პირობა.

ამას მითვლიან ცოდვადა, 

რაშიც მე მიჩნდა გმირობა; 

თავს დამჩხავიან ყორნები, 

გაუმართიათ ყრილობა. 

შემირცხვა ზოგის ნამუსი, 

გრძნობა, აზრი და ზრდილობა: 

კაცობად დაუსახიათ 

სიჩერჩეტე და ვირობა!

რა მეთქმის? გული მკვდარია, 

ცრემლი მდის ნუგეშ-მწველადა; 

მე კაცთა შორის მეტი ვარ, 

უნდა გავიჭრა ველადა, 

რაკი გადიქცა ეშმაკი 

ტკბილ მოსაუბრე გველადა 

და თანამოძმე ეს ჩემი - 

მის ყურისმგდებელ ევადა, 

როს გახდა საქვეყნო საქმე 

უსუსურთ საღეჭ კევადა.