I

ერთხელ გამკობდა მეუფე და ბედის მჭედელი,

რაინდ-მებაღეს გამშვენებდა ოქრო რჩეული,

სისხლით შეჰღებე შენი სტავრა და ფარჩეული,

ცრემლი გდენია სევდის ჯამში დაუწყვედელი...

მზესთან აჰზიდე მარმარილოს ტაძრის კედელი.

მარტო დასდექი სილამაზის წმინდა მკობელი;

წარსთქვი ლოცვები სხვებისათვის მიუთხრობელი

და შემოივლე ცეცხლის ალი დაუშრეტელი...

ჩაჩქან მუზარადს დასჩნევია ჟანგი ჟამისა,

თეთრი გვირგვინი უცხოელმა შეგიღამისა -

საკურთხეველსაც შემოსძარცვა მან მეწამული...

ზღვად ობოლს ხომალდს მივამსგავსე ჩემი მამული;

როგორ მაჟღერებს საქართველოს ნაზი ნაღველი;

ო, ჩანგის ნაცვლად მეპყრას შუბი პირ-გამახული!..

II

ლურჯ ღრუბელივით დამადარდე შენი მხედარი.

როს შენს კალთაში დავინახე მჭკნარი მანდარი -

შეშლილ ქალივით აგვატირებს ჩვენ საზანდარი -

ორივ ჩვენივე უმზეობის მოწამედ არი...

მე ღრუბლებში ვთვლემ - ელვასავით შესახედარი:

წუთს ველოდები - როს აგვირგვინდეს ჩემი ძახილი,

შურის ძიებამ გაამტვეროს მტრის მურდახილი,

ოქროს ზარნიშით მოგვიქსოვოს დილა ნეტარი...

ამღერდა სისხლი... და დაათრო სული და გული,

თუ მზე მომპარეთ - გამინათებს ბნელში ფრანგული,

წკრიალა ხანჯლებს გვიელვარებს შოთას ოცნება...

არწივის ფრთებით დამიბრუნეთ გვირგვინოსნება!

მინდა ბისონზედ აციგლიგდეს ალმასის ღილი.

და ჩემს გუმბათებს შეეფინოს სხივთა ჟინჟღილი!..