ორი სონეტი საქართველოს
I ერთხელ გამკობდა მეუფე და ბედის მჭედელი, რაინდ-მებაღეს გამშვენებდა ოქრო რჩეული, სისხლით შეჰღებე შენი სტავრა და ფარჩეული, ცრემლი გდენია სევდის ჯამში დაუწყვედელი...
მარტო დასდექი სილამაზის წმინდა მკობელი; წარსთქვი ლოცვები სხვებისათვის მიუთხრობელი და შემოივლე ცეცხლის ალი დაუშრეტელი...
თეთრი გვირგვინი უცხოელმა შეგიღამისა - საკურთხეველსაც შემოსძარცვა მან მეწამული...
როგორ მაჟღერებს საქართველოს ნაზი ნაღველი; ო, ჩანგის ნაცვლად მეპყრას შუბი პირ-გამახული!..
ლურჯ ღრუბელივით დამადარდე შენი მხედარი. როს შენს კალთაში დავინახე მჭკნარი მანდარი - შეშლილ ქალივით აგვატირებს ჩვენ საზანდარი - ორივ ჩვენივე უმზეობის მოწამედ არი...
წუთს ველოდები - როს აგვირგვინდეს ჩემი ძახილი, შურის ძიებამ გაამტვეროს მტრის მურდახილი, ოქროს ზარნიშით მოგვიქსოვოს დილა ნეტარი...
თუ მზე მომპარეთ - გამინათებს ბნელში ფრანგული, წკრიალა ხანჯლებს გვიელვარებს შოთას ოცნება...
მინდა ბისონზედ აციგლიგდეს ალმასის ღილი. და ჩემს გუმბათებს შეეფინოს სხივთა ჟინჟღილი!.. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |