რა ზღაპარი და რა მითი,

ოდეს მეფობდა დავითი!

მის ქებად სიტყვა მღალატობს:

ვინც მტერს უჯაბნელს - სჯაბნიდა,

მოყვასს, ქვეშევრდომს არასდროს

არ დახედავდა მაღლიდან.

ბრძენი, უებრო სარდალი,

„მაღალი, უხვი, მდაბალი“,

ჩაგრულთ შემწე და ქომაგი,

ქართლში მესიის ბადალი.

სამართლიანი, მოწყალე,

კირითხურო და სწავლული,

მარადის ძილშიც ცოცხალი,

შვილთ ცრემლით საფლავნამული.

რაც აქ ვთქვი,

ქვეყნის კიდემდე

იცნობდნენ სწორედ ამითი,

სამწყსოს ეღვენთა სიკეთედ,

აი, ვინ იყო დავითი!

გარეთ რომ დუშმანს ჰკვეთავდა,

შინ მეზვრის კვართი ემოსა...

ვისზეც მეფობდა,

ნეტამც მათ,

ნეტამც იმ საქართველოსა.